یادداشت

حوزه روابط عمومی، با وجود ظاهری آرام و دیپلماتیک، از جمله مشاغلی است که در معرض فشارها و چالش‌های متعددی قرار دارد. این موضوع، که بارها توسط بزرگان این عرصه مورد تاکید قرار گرفته، لزوم توجه به سختی کار در این حوزه و تلاش برای احقاق حقوق این قشر زحمتکش را به وضوح نشان می‌دهد.

حکایت روابط‌عمومی و ارتباطات در ایران قصه هفتاد من کاغذ است. هنوز روابط‌عمومی ها کمترین اهمیت را در هر سازمانی دارند از نظر توجه به نیروی انسانی و اختصاص منابع مالی و شان سازمانی ، با وجود تغییراتی که شاهد آن هستیم و آنچه امروز روابط عمومی نامیده می شود در عمل با آنچه که 20 حتی 10 سال گذشته بود ، کاملا متفاوت است.

سالی و سالیانی است هفته روابط عمومی با بیتی از شاعران گرانقدر ایرانی مزین و به عبارتی آن شعر، شعار هفته می‌شود. سال گذشته با مصرعی از اشعار ملک الشعرای بهار با مضمون «جز از راستی هیچ دم برنیار» و امسال با بیتی از مولانای جان که: بیا تا قدر یکدیگر بدانیم که تا ناگه ز یکدیگر نمانیم؛ نامگذاری ایام این هفته نیز علاوه بر پرداختن به اهمیت هوش مصنوعی و کسب و کارهای نوین به صداقت، شفاف‌سازی، پاسخگویی، مسوولیت اجتماعی و حقوق شهروندی هم مزین است و من نیز بنا دارم از همین موضوعات، در مجال اندک پیش‌رویم سخن بگویم.

عدم انطباق بین نیازها و منابع، تغییر ناگهانی، بروز حوادث غیرمنتظره و خطرناک و نداشتن اطمینان از اوضاع و بر هم خوردن تعادل را بحران می نامیم. به عبارت دیگر تغییر ناگهانی، شدیدتر از حالت عادی و غافل گیری تهدیدآمیز، از جمله معیارهای تعریف بحران هستند.

آنچه در این یادداشت مطمح نظر است نقش ارتباط مؤثر معلم با جامعه مخاطب، به‌طور ویژه دانش‌آموز است.

حملات متجاوزانه و ضدبشردوستانه رژیم صهیونیستی در نوار غزه یکی از مسائل و معضلات مهم روابط بین‎ الملل در عصر کنونی می‎باشد که به وجدان بشریت و حیثیت ذاتی انسانی خدشه اساسی وارد کرده است.

پویا محسنی؛ این متن بخش هایی از وصیتنامه من در مرداد هشتاد و هفت قبل از عمل تومور وسط نخاع هست که شاید این روزها وسط این ناامیدی ها و از هم گسیختگی ها باز باید آن را خواند.

ایران، سرزمینی با گستره بسیار و به درازای پیشینه تمدن بشری در گذرگاهی بسیار راهبردی است. سرزمینی که در کشاکش‌ها و جنگ‌های بسیار، گاه سرزمین به آن افزوده و گاه از آن کاسته شده است.

چند سال شد نمی دانم ، حتی نمی دانم اولین بار من بودم که قلم دست گرفتم تا بنویسم ، یا کسی کاغذ و مداد پیش رویم گذاشت و من را به نوشتن وادار ساخت.

قدرت نرم ایران می تواند برای روابط با کشورها تاثیر بسزایی بگذارد تا جایی که می تواند در رفتار و عملکرد دولت‌ها در سیاست بین الملل و نظام بین الملل تغییرات اساسی ایجاد شود.