پیمان شانگهای

کیهان در سرمقاله خود با مثبت خواندن تحریم ها علیه ایران نوشت:حل بحران کووید ۱۹ و بی‌نیازی به آمریکا و کشورهای غربی در واردات واکسن، سر و سامان دادن به اقتصاد کشور، خنثی‌سازی هوشمندانه تحریم‌ها با گسترش روابط با همسایگان، عضویت و حضور در شانگهای، امضاء قرارداد جامع همکاری 25 ساله با چین و صادرات سوخت به ونزوئلا و لبنان و احتمالاً در آینده به کشورهای دیگر و قراردادهای بزرگ سوآپ سوخت از جمله این طرح‌ها است.

پس ‌از عضویت قطعی ایران در پیمان شانگهای این رویداد مهم در سیاست خارجی ایران مانند بسیاری دیگر از مسائل مهم در حوزه سیاست داخلی و خارجی ایران به یک دعوای سیاسی میان جناح‌های سیاسی تبدیل شد.

روزنامه جمهوری اسلامی نوشت:وجود اختلاف‌نظر میان فعالان سیاسی و جناح‌های رقیب، امری طبیعی است ولی همه باید مصالح کشور و منافع مردم را بر تمایلات خود مقدم بدارند. حکمرانی صحیح فقط هنگامی تحقق پیدا می‌کند که رقبای سیاسی، منافع ملی و کرامت مردم را قربانی خواسته‌های خود نکنند.

محمدعلی ابطحی گفت: اصل پیشنهاد عضویت در سازمان شانگهای در دولت آقای خاتمی ارائه شد و دولت‌های بعدی پیگیری لازم را انجام دادند.

دولت و مجلس عزم خود را جزم کرده اند که یارانه دهک های درآمدی پایین را افزایش بدهند. این یکی از وعده های شخصِ رئیس جمهور در دوران رقابت های انتخاباتی و نیز یکی از وعده های متعدد محسن رضایی، معاون اقتصادیِ ابراهیم رئیسی بوده است. با این همه، برای اجرایِ این تصمیم چند راه حل پیشِ روی دولت و مجلس قرار دارد که برخی از آنها «رابین هودی» هستند، به این معنی که از غنی می گیرند و به فقیر می دهند. آیا دولت و مجلس اصول گرا می توانند این وعده ها را اجرایی کنند؟